Η ζωή είναι ένα ταξίδι

Η ζωή είναι ένα ταξίδι, από εμπειρία σε εμπειρία, από συναίσθημα σε συναίσθημα, από όνειρο σε όνειρο. Και τα όνειρα είναι ταξίδια, που σε παίρνουν μακρυά, σε γυρνάνε στον κόσμο, και είσαι αυτός που θες να είσαι, αυτός που γεννήθηκες για να είσαι. 

Στα ταξίδια έχεις φτερά και πετάς, είναι ζωντανά και αληθινά. Είναι όμορφο να ονειρεύεσαι, ακόμα και αν τα όνειρα σου δεν πραγματοποιηθούν, είναι όμορφο να φαντάζεσαι ταξίδια και περιπέτειες, να είσαι ελεύθερος. Είναι όμορφο να πετάς, αρκεί να μην φοβηθείς, αρκεί να τολμήσεις να “βγεις από την κάψουλα”..

https://www.youtube.com/watch?v=ZrZlhD0Oeto

Τέσσερα χρόνια

Τεσσερα χρονια πέρασαν.. θυμαμαι σαν εχθες. Ακομα μου λείπεις αυτο δεν αλλαξε, ποτε δεν θα αλλαξει. Καθε μερα σκεφτομαι αυτα που θελω να σου πω, καθε μερα σου μιλαω και η σιωπη σου ειναι εκκοφαντικη. Ειναι πολλα αυτα που θελω να σου πω, γι' αυτα που φυγαν, για αυτα που ηρθαν, για πραγματα που εχω μεσα μου.. Δεν ερχομαι πια συχνα να σε δω, επαψα να σε νιωθω εκει.. σε νιωθω ομως μεσα στην καρδια μου, και σε κουβαλαω παντα μεσα μου.. λυπαμαι για ολα οσα δεν προλάβαμε να κανουμε, για ολες τις στιγμές που αφησα να περασουν ετσι.. θα θελα να γυρισω τον χρονο πισω να τα ζησω ολα απο την αρχη, να γυρισω στα χρονια που ολα εμοιαζαν τελεια, που ημασταν ολοι ευτυχισμενοι και ειχαμε ονειρα.
Θα ηθελα να σου δωσω εκεινο το ποτηρι νερο που μου ζητησες λιγο πριν φυγεις, να σου πω οτι σε αγαπαω Πατερα, να σε κρατησω να μην φύγεις..
Περασαν τεσσερα χρονια ομως δεν περασε ουτε μια μερα.. σε αγαπαω κ μου λείπεις.. και σε εκεινες λείπεις..

Κάποτε ήμασταν παιδιά

Κάποτε ήμασταν παιδιά, και το απόγευμα πρώτος βάραγα καλάθια για να τους ξυπνήσω όλους, και ήταν όλοι εκεί, ήμασταν όλοι εκεί.. Κι εγώ θυμάμαι βάραγα καλάθια, κι ο παππούς μαστόρευε, όλο και κάτι θα έφτιαχνε.. κ ο πατέρας έπινε τον καφέ του με τον Μιχάλη και κάνανε πλάκα με τους άλλους, που ήταν όλοι εκεί.. Εκείνα τα καλοκαίρια σκέφτομαι, που βάραγα καλάθια και γυρνούσα όλο καμάρι να δω αν με είδαν να το βάζω, γιατί θυμάμαι ήταν όλοι εκεί.. και περνούσαμε ωραία, τα ομορφότερα καλοκαίρια, εκείνα που ήμασταν ακόμα παιδία. Προτού μεγαλώσουμε μέσα σε ένα βράδυ, προτού χάσουμε ανθρώπους αγαπημένους, προτού το διχτάκι φθαρεί, και το ταμπλό σπάσει, και το στεφάνι σκουριάσει.. καμιά φορά κοιτάζω την μπασκέτα και θυμάμαι εκείνα τα καλοκαίρια, και μου λείπουν.

Πριν το τελος..

..Πριν το τελος θα κανω ενα τσιγαρο για εσενα. Στο χρωσταω, κι ας μην το θελεις. Ενα τσιγαρο για εσενα πρώτου σε συναντήσω..
Ομως μην φοβασαι, οσο περναει απο το χερι μου θα αργησει αυτη η μερα. Οποτε αγαντα..

Πατερα

Πατερα σ'αγαπω, μα φοβόμουν να στο πω, φοβόμουν οτι το να στο πω θα σήμαινε, πως κατι κακο θα γινόταν.
Ετσι δεν στο ειπα οταν επρεπε. Και στο ειπα οταν πλεον δεν μπορουσες να μου απαντησεις.

Θα ηθελα να σε ειχα παλι, εστω για ενα λεπτό να στο πω. Θα ηθελα να σου μιλησω γιατι σε χρειαζομαι.

Δεν εισαι εδω πατερα και μου λειπεις.
Ελπιζω εκει που εισαι να εχεις ιντερνετ να το διαβασεις τωρα..

Τα λεμε,

έχεις 50 λεπτά να συμπληρώσω για ένα καφέ

Πόσο δεδομένα είναι τα πράγματα, το έχεις σκεφτεί; Πόσο δεδομένο είναι πως το βράδυ θα κοιμηθείς σπίτι σου; Πόσο δεδομένο είναι ότι θα φας ένα πιάτο φαγητό; Πόσο δεδομένο είναι πως έχεις τα 2 σου πόδια και μπορείς να περπατήσεις; Ότι ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου σε αγαπάει πραγματικά; Πόσο δεδομένο είναι ότι όλα θα πάνε καλά για εσένα;

Τίποτα δεν είναι δεδομένο, και το λέω εγώ που η ζωή είναι μαζί μου περισσότερο δίκαιη από όσο αξίζω. Κάποιος είπε πως όλα είναι δανεικά, και δεν έχει άδικο..

Στην ζωή μου μπορεί να μην έχω καταφέρει πολλά, ίσως δεν έχω καταφέρει και τίποτα δεν ξέρω, όμως είχα την πολυτέλεια να ζω μια αξιοπρεπή ζωή που δεν της λείπει τίποτα και που πάντα είχα περισσότερα από όσα χρειαζόμουν.

Και πάντα σκεφτόμουν ότι αυτό δεν είναι δίκαιο για κάποιους, και πάντα φοβόμουν πως τα πράγματα θα έρθουν κάποια μέρα έτσι που θα επέλθει ισορροπία. Και τελικά έτσι έγινε, και έχασα τον σημαντικότερο άνθρωπο στη ζωή μου. Ο οποίος όμως πριν φύγει, μου έμαθε πολλά πράγματα για την ζωή. Με είχε πάντα κάτω από τις φτερούγες του, όμως με έμαθε να εκτιμώ το κάθε τι. Και ίσως δεν το κατάλαβα τότε, όμως αρχίζω να το καταλαβαίνω τώρα, μέρα με την μέρα...

Στην ζωή μου είχα την ατυχία αλλά και την τραγικά ειρωνική πολυτέλεια να ακούσω άνθρωπο να λέει θέλω να ζήσω, να το λέει και να το εννοεί.. ήταν η μεγαλύτερη σφαλιάρα που μου έδωσε η ζωή, και δυστυχώς δεν ήμουν εγώ στην θέση του. Εχθές άκουσα και το άλλο, πεινούσα είπε και σκεφτόμουν που θα βρω να φάω..

ντρέπομαι να τους κοιτάξω στα μάτια κάποιους ανθρώπους. Όχι δεν πείραξα ποτέ κανέναν, και πάντα όλους τους βοηθούσα, αλλά ντρέπομαι. Τι είμαι εγώ για να βοηθήσω εσένα; Επειδή στάθηκα πιο τυχερός στη ζωή; Γιατί να μην αξίζεις κι εσύ την ίδια τύχη;

Είναι τόσο δεδομένο για εμένα πως μόλις σχολάω από την δουλειά, θα με περιμένει σπίτι ένα πιάτο φαγητό, και θα ανέβω στο σπίτι μου με τα πόδια, γιατί τα έχω και μπορώ να ανέβω την σκάλα, και όταν όμως θα κρυώνω θα ανάψω την θέρμανση, θα ανάψω το τζάκι ή θα βάλω κάποιο ζεστό ρούχο. Και είναι δεδομένο πως έχω μια οικογένεια που με αγαπάει δίχως όρους..

όμως ήταν και δεδομένο πως θα έχω τον πατέρα μου κοντά μου να του πω πατέρα μετά από τόσο καιρό βρήκα δουλειά... αλλά δεν ευτύχησα. Του το πα, αλλά αν και δίπλα μου ήταν μια ζωή μακρυά.. και ήταν δεδομένο πως είχα τον άνθρωπο μου που με αγαπούσε και με στήριζε και θα ήμασταν για πάντα μαζί, όμως πάει, τελείωσε κι αυτό άδοξα.

Οπότε αρχίζουν τα κλικ στην χαμένη μου ζωή, και σκέφτομαι πως όντως τίποτα δεν πάει χαμένο..φτάνει να μην το θεωρείς δεδομένο. Τίποτα δεν είναι δεδομένο φίλος, όλα δανεικά είναι. Κι όταν κάποιος σου πει να του δώσεις 50 λεπτά να πάρει ένα καφεδάκι, κάνε το φίλος, και μην το κάνεις για εσένα για να αισθανθείς καλύτερα που βοήθησες, κάνε τον γι αυτόν που στην ζωή του δεν έχει δεδομένο ότι θα τον βρει το επόμενο πρωί.

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο όχι, όμως μπορούμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας..κι αν όλοι αλλάξουν τον εαυτό τους, τότε θα έχει αλλάξει ο κόσμος..

ας γίνουμε η ελπίδα όσων δεν έχουν, και ίσως μια μέρα που θα έχουμε χάσει την δική μας, γίνει κάποιος άλλος ελπίδα για εμάς.

Το νου σου ε;

'Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,γιατί λένε πως σου ρίξανε στα πόδια. Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος, το νου σοu ε; '

κατερίνα γώγου

Πόσο δίκιο μπορεί να έχει αυτός ο στίχος, ίσως τελικά κρύβει μέσα του όλη την αλήθεια για το τι γίνεται εκεί έξω. Στο μυαλό μας σημαδεύουν όλους, θέλουν να μην σκεφτόμαστε, να μην βλέπουμε, να μην νιώθουμε, να μην πονάμε, να μην χαιρόμαστε.

Μήπως όμως είναι στο χέρι μας να μην τους περάσει; Ο πολιτισμός μας είναι η άμυνα μας, έτσι συνηθίζω να λέω, και το πιστεύω απόλυτα. Κανείς δεν θα παίξει με το δικό μου μυαλό γιατί εκεί είναι όλη μου η ελευθερία, απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη, δεδομένη.

Κάποια μέρα θα τελειώσει αυτό το παραμυθάκι, αλλά και τότε θα ξεκινήσει ένα καινούργιο. Πάντα κάποιος θα θέλει να μπει στο μυαλό μας και να το κυριεύσει, αλλά θα πέσει πάνω σε τοίχο.

Το νου σου όμως, όπως λεει και ο παύλος, θα έρθουν να σου πουν πως σε πιστεύουν και σε αγαπούν και πως σε θένε.. μην μασήσεις, μην τους πιστέψεις...

στο μυαλό μας είναι η ελευθερία μας, να σκεφτόμαστε, να νιώθουμε και να δημιουργούμε, και κανένας πούστης, και καμία κουφάλα δεν θα μου το πάρει αυτο...


το νου σου λοιπον, το νου σου..