Κάποτε ήμασταν παιδιά

Κάποτε ήμασταν παιδιά, και το απόγευμα πρώτος βάραγα καλάθια για να τους ξυπνήσω όλους, και ήταν όλοι εκεί, ήμασταν όλοι εκεί.. Κι εγώ θυμάμαι βάραγα καλάθια, κι ο παππούς μαστόρευε, όλο και κάτι θα έφτιαχνε.. κ ο πατέρας έπινε τον καφέ του με τον Μιχάλη και κάνανε πλάκα με τους άλλους, που ήταν όλοι εκεί.. Εκείνα τα καλοκαίρια σκέφτομαι, που βάραγα καλάθια και γυρνούσα όλο καμάρι να δω αν με είδαν να το βάζω, γιατί θυμάμαι ήταν όλοι εκεί.. και περνούσαμε ωραία, τα ομορφότερα καλοκαίρια, εκείνα που ήμασταν ακόμα παιδία. Προτού μεγαλώσουμε μέσα σε ένα βράδυ, προτού χάσουμε ανθρώπους αγαπημένους, προτού το διχτάκι φθαρεί, και το ταμπλό σπάσει, και το στεφάνι σκουριάσει.. καμιά φορά κοιτάζω την μπασκέτα και θυμάμαι εκείνα τα καλοκαίρια, και μου λείπουν.

Πριν το τελος..

..Πριν το τελος θα κανω ενα τσιγαρο για εσενα. Στο χρωσταω, κι ας μην το θελεις. Ενα τσιγαρο για εσενα πρώτου σε συναντήσω..
Ομως μην φοβασαι, οσο περναει απο το χερι μου θα αργησει αυτη η μερα. Οποτε αγαντα..

Πατερα

Πατερα σ'αγαπω, μα φοβόμουν να στο πω, φοβόμουν οτι το να στο πω θα σήμαινε, πως κατι κακο θα γινόταν.
Ετσι δεν στο ειπα οταν επρεπε. Και στο ειπα οταν πλεον δεν μπορουσες να μου απαντησεις.

Θα ηθελα να σε ειχα παλι, εστω για ενα λεπτό να στο πω. Θα ηθελα να σου μιλησω γιατι σε χρειαζομαι.

Δεν εισαι εδω πατερα και μου λειπεις.
Ελπιζω εκει που εισαι να εχεις ιντερνετ να το διαβασεις τωρα..

Τα λεμε,